به گزارش نیکوکار، در حالت بالینی، سنجش قدرت دست، پرکاربردترین روش برای شناسایی از دست دادن قدرت کلی عضلانی در افراد مسن است. مدتی است که مقادیر زیر ۲۶ کیلوگرم برای مردان و ۱۶ کیلوگرم برای زنان به‌عنوان نشانه‌ای از ضعف مرتبط با خطر در نظر گرفته شده است، اما این پارامترها در حال تجدیدنظر هستند.

محققان دانشگاه فدرال سائو کارلوس (UFSCar) در ایالت سائو پائولو، برزیل، با همکاری همکاران خود در سایر موسسات همان ایالت مانند دانشکده پزشکی ریبیرائو پرتو دانشگاه سائوپائولو (FMRP-USP)، دانشکده پرستاری ( EE-USP)، دانشکده بهداشت عمومی (FSP-USP) و همچنین دانشگاه کالج لندن (UCL) مقادیر حدآستانه بالاتر قدرت دست را از آنچه به‌­طور معمول توسط پزشکان، فیزیوتراپیست­‌ها و متخصصان تغذیه استفاده می­‌شود را پیشنهاد کردند. حدآستانه بالاتر اجازه می­‌دهد تا تشخیص و مداخله به‌موقع برای جلوگیری از پیشرفت بالینی انجام شود.

تیاگو داسیلوا الکساندر، استاد گروه طب سالمندان گفت: «مطالعه ما بر خلاف نظریه معمول کاهش تحرک است. بر اساس تجزیه‌وتحلیل داده­‌های جمعیت شناختی و روش‌­های آماری مناسب، ما حدآستانه معمول را آزمایش کردیم و مقادیر بالاتر مانند ۳۲ کیلوگرم برای مردان و ۲۱ کیلوگرم برای زنان را نشانگرهای اختلال تحرک دقیق­‌تری یافتیم.»

در مطالعه اخیر که توسط بنیاد تحقیقات سائو پائولو پشتیبانی شد، محققان داده‌های مربوط به پنج هزار و ۷۸۳ نفر از افراد ۶۰ ساله و بزرگ‌تر را تجزیه‌وتحلیل کردند، همه شرکت‌کنندگان مربوط به مطالعه طولی پیری انگلیس (ELSA) و مطالعه رفاه، سلامت و پیری (SABE) در شهر سائو پائولو بودند.

محققان گزارش کردند که صرف‌نظر از شرایط اجتماعی اقتصادی، سبک زندگی، بیماری‌­های موجود و اندازه گیری­‌های پیکرسنجی، در مردان مسن با قدرت دست کمتر از ۳۲ کیلوگرم، ۸۸ درصد و در زنان با قدرت دست کمتر از ۲۱ کیلوگرم، ۸۹ درصد احتمال اختلال تحرک، بیشتر است.

الکساندر گفت: «این افزایش قابل ملاحظه است. پرکاربردترین حدآستانه‌ها شامل ۲۶ کیلوگرم برای مردان و ۱۶ کیلوگرم برای زنان است، اگرچه مقادیر بین مطالعات و کشورها متفاوت است.»

این مطالعه همچنین در مورد تحقیقات قبلی بحث می­‌کند که در آن قدرت دست اندازه‌گیری شده با دینامومتر با سرعت راه رفتن در بین بیش از ۵۰۰۰ نفر از افراد مسن شرکت‌کننده در مطالعه طولی پیری انگلیس (ELSA) و مطالعه رفاه، سلامت و پیری (SABE) در شهر سائو پائولو ارتباط دارد.

الکساندر گفت: «ما این حد آستانه را بسیار زیاد کردیم تا افرادی که به احتمال زیاد دارای اختلال در تحرک هستند، شناسایی شوند و برای درمان زودتر اقدام شود. علت این مشکل را می­‌توان بررسی کرد و برای جلوگیری از پیامد­های ضعف عضلانی و اختلال حرکتی، درمان را برنامه‌­ریزی کرد. این کار توانایی عملکردی فرد را حفظ و تعامل اجتماعی را تسهیل می­‌کند و کیفیت زندگی را در دوران پیری افزایش می­‌دهد. برای کل جامعه، استفاده از حدآستانه بالاتر به کاهش هزینه‌­های مراقبت­‌های بهداشتی کمک می­‌کند.»

پیشگیری بهتر از درمان است

قدرت عضله برای تحرک بسیار مهم است. یک مثال خوب، ضعف عضلات اندام تحتانی است که مانع راه رفتن افراد می­‌شود. با این حال، از دست دادن توده عضلانی و ضعف هم از روند طبیعی مرتبط با افزایش سن هستند و فقط وقتی از آستانه خاصی عبور می­‌کنند به یک مشکل جدی تبدیل می­‌شوند.

به گفته محققان، در حالی که شناخته شده است از دست دادن توده عضلانی و قدرت، به‌طور قابل توجهی در اختلال تحرک موثر هستند، اما نقطه دقیقی که در آن توده عضلانی کم، منجر به از دست دادن قدرت و تحرک شود، به­‌طور کامل مشخص نیست.

مایکون دلینوسنته، محقق و نویسنده این مقاله گفت: «از دست دادن قدرت به از دست دادن توده عضلانی بستگی دارد، اما سایر عوامل این روند شامل فاکتورهای عصبی، هورمون‌ها و کمبود ویتامین‌ها هستند. از طرف دیگر، قدرت عضلانی را می­‌توان دوباره به دست آورد، بنابراین داشتن معیاری که به ما بگوید چه زمانی برای شروع یک درمان پیشگیرانه که از کاهش تحرک جلوگیری کند، بسیار مهم است.»

به گفته دلینوسنته، هنگامی که این مشکل تشخیص داده شود، باید علت آن را  به­‌عنوان‌مثال با تمرین مقاومتی و یک رژیم غذایی مناسب سرشار از پروتئین و کالری بالا شناسایی و درمان کرد.

نتایج این تحقیق در مجله Archives of Gerontology and Geriatrics منتشر شده است.

منبع: ایسنا

انتهای پیام/